بخش عمده تقاضا برای هیدروژن در آینده مربوط به بخش صنعتی خواهد بود.
براساس یک گزارش جدید، بخش عمده تقاضا برای هیدروژن در دهه‌های آینده مربوط به صنعت خواهد بود و بخش حمل و نقل سهم کمتری از این تقاضا خواهد داشت. سوالی که در اینجا به وجود می‌آید این است که این پیش‌بینی تا چه اندازه به واقعیت نزدیک است و اینکه، علاوه بر بخش‌های صنعت و حمل و نقل، چه بخش‌های دیگری در رتبه‌های بعدی قرار می‌گیرند؟
طبق گفته اتاق بین‌المللی کشتیرانی، تقاضا برای هیدروژن در چند بخش روند صعودی به خود گرفته است؛ با این حال، پیش‌بینی میزان این رشد و نیز زمان آن برای هر بخش متفاوت است که از مهم‌ترین علل آن می‌توان به زیرساخت‌های بخش مربوطه و چالش‌های نظارتی اشاره کرد. سناریوهای کنونی برای دهه‌های آینده حاکی از آن است که عمده مصرف هیدروژن و مشتقات آن در درجه اول مربوط به صنایع انرژی (مواد شیمیایی، کود، فولاد و سیمان)، پس از آن بخش حمل و نقل (جاده‌ای و هوانوردی) و در نهایت، بخش ساختمان خواهد بود.
این نهاد بین المللی همچنین اذعان کرد: “تقاضا برای گاز هیدروژن تا سال 2040 دو برابر می‌شود که عمده این افزایش تقاضا مربوط به بخش‌های صنعتی است و بخش حمل و نقل سهم بسیار کمی (کمتر از 5 درصد) به خود اختصاص خواهد داد. این سناریو به طور قطع بر مصرف غالب هیدروژن در صنعت در دهه‌های آینده تأکید می‌کند“
در بخشی دیگر از این گزارش آمده است: “صنایعی که در حال حاضر از هیدروژن به عنوان ماده اولیه استفاده می‌کنند از نظر فنی صنایع پیشرفته‌ای محسوب می‌شوند. این صنایع فقط نیاز دارند منبع تامین هیدروژن خود را تغییر دهند به گونه ای که از نظر اقتصادی برای آن‌ها امکان‌پذیر باشد که این موضوع از طریق انتقال هزینه‌های اضافی به مشتریان محقق می‌شود. فشار بر صنایع برای کربن زدایی در سطح جهانی منجر به افزایش تقاضا برای هیدروژن خواهد شد و نیاز به فناوری‌های مبتنی بر هیدروژن هرروز پرنگ‌تر می‌شود.”
اتاق بین‌المللی کشتیرانی، اروپا، کره جنوبی و ژاپن را به عنوان سه وارد کننده اصلی هیدروژن معرفی می‌کند. این نهاد همچنین بیان دارد: “برای تحقق کاهش میزان کربن دی اکسید جهانی به صفر تا سال 2050، تقاضا برای هیدروژن باید 5 برابر میزان کنونی باشد و از سال 2030 تا 2050 به 500 میلیون تن برسد. انتظار ما این است که تقاضا برای هیدروژن تا سال 2050 بین 90 تا 600 میلیون تن متغیر باشد که به ترتیب معادل 4 و 11 درصد از سهم کل انرژی جهان تا سال 2050 است. از آنجایی که میزان برق مورد نیاز برای الکترولیز هیدروژن بسیار زیاد است و در خوشبینانه‌ترین حالت به 25000 تراوات ساعت می‌رسد، نیاز به رشد سه برابری انرژی‌های تجدیدپذیر جهت تامین این مقدار برق است که در کنفرانس تغییرات اقلیمی سازمان ملل متحد (COP28) برای تحقق اقتصاد مبتنی بر هیدروژن به آن اشاره شده است. بدون تامین این مقدار انرژی تجدیدپذیر، اقتصاد هیدروژنی تحقق نخواهد یافت و به تبع، اهداف اتحادیه اروپا و دولت‌های آسیایی پیشرو در این زمینه برآورده نخواهند شد.”
این نهاد در ادامه اشاره به این موضوع دارد که توسعه زیرساخت‌های بنادر و نیز تسهیل در حمل و نقل هیدروژن و مشتقات آن از طریق ایجاد هاب‌های دریایی امری ضروری برای تحقق اقتصاد هیدروژنی محسوب می‌شوند. در حال حاضر 443 کشتی در سراسر جهان آمونیاک را حمل می‌کنند؛ اما، برای تحقق نیاز 20 میلیون تنی اتحادیه اروپا به هیدروژن، 300 کشتی دیگر باید تا سال 2030 به ناوگان دریایی اضافه شوند. از سویی دیگر، برای تحقق نیاز 33 میلیون تنی به هیدروژن که معادل سهم تقاضای ژاپن و کره جنوبی به این ماده است، ناوگان حمل و نقل آمونیاک باید به بیش از دو برابر مقدار کنونی افزایش یابد که لازمه این امر اضافه کردن 500 کشتی دیگر به ناوگان است.